"Wrócę przed północą" Petera Colleya w reż. Marcina Sławińskiego w Teatrze Kwadrat w Warszawie na XLVII Jeleniogórskich Spotkaniach Teatralnych. Pisze Merwan w portaliku24.pl.
Po czterech latach przerwy na scenę Teatru im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze powróciły Jeleniogórskie Spotkania Teatralne. W ubiegły czwartek (1.10) tegoroczne XLVII JST zainaugurował warszawski Teatr Kwadrat im. Edwarda Dziewońskiego ze spektaklem "Wrócę przed północą".
Widowiskiem "Wrócę przed północą" (w tłumaczeniu Bogusławy Plisz-Góral) ceniony reżyser Marcin Sławiński powraca po szesnastu latach do Jeleniej Góry. Publiczność 34. Jeleniogórskich Spotkań Teatralnych(2004) za dyrekcji Małgorzaty Bogajewskiej pamięta jego Wampira" Wojciecha Tomczyka zrealizowanego w Teatrze Nowym im. Gustawa Morcinka w Zabrzu.
Peter Colley, kanadyjski dramatopisarz i scenarzysta, laureat wielu nagród i konkursów teatralnych na całym świecie, przez prasę nazywany jest "kanadyjskim skarbem narodowym". W opisie przedstawienia czytamy, iż "Wrócę przed północą" to „komediowy horror, który na całym świecie zbiera świetne recenzje i tłumy widzów, gdyż publiczność uwielbia się śmiać i bać". I, że „pełna napięcia historia mistyczno-kryminalna Colleya robi furorę na teatralnych scenach (łącznie grana w 29 krajach oraz 48 stanach USA". Należy również dodać, że w 1992 powstała adaptacja telewizyjna pt. "Iluzje" (Illusions) z udziałem Roberta Carradine'a oraz dwiema gwiazdami opery mydlanej "Dynastia" - Heather Locklear i Emmą Samms.
Główna bohaterka Amy Sanderson (w tej roli Anna Karczmarczyk) po załamaniu psychicznym wyjeżdża ze swoim mężem Gregiem (Grzegorz Daukszewicz) do domu na odludną wieś. Ma tam powrócić do zdrowia, rozkoszować się spokojem i naturą oraz odnaleźć dawną bliskość ze swoim ukochanym. Natomiast Greg jest archeologiem, robi doktorat. Wybrał odludną wieś, bo w pobliżu znajduje się kamieniołom i tam szuka okazów do swojej pracy, ale znajduje nie tylko je. W tym wszystkim przeszkadzają im pewne rzeczy. Po pierwsze, okazuje się, że dom jest nawiedzony. Po drugie, przyjeżdża tu też piękna przyrodnia siostra Grega - Laura (Katarzyna Glinka), której dwuznaczna z nim relacja wpływa dodatkowo na zaognienie już napiętej sytuacji. Do tego wszystkiego dochodzi dziwny lubiący whisky sąsiad, wiejski filozof George Willowby (Marek Siudym). Wszystko to powoduje, że powrót Jenny do zdrowia nie jest taki prosty i łatwy. Na koniec widzów czeka zaskakujący finał.
Horror w teatrze jest możliwy, ale nie jest prosty. Jest z nim podobnie jak z komedią, której nie można robić "na śmiesznie", bo nie będzie śmieszna. Z pomysłu dramaturgicznego Petera Colleya powstało całkiem przyjemne przedstawienie, choć trudno określić, czy to horror, klasyczna farsa, romans, komedia, kryminał czy może jednak dreszczowiec z elementami czarnej komedii?
"Wrócę przed północą"podzielone jest na dwa akty; w pierwszym nagłych zwrotów akcji jest niewiele, w drugim pojawia się ich sporo. Grzegorz Daukszewicz utrzymuje warsztatową maestrię; gra przekonuje młodego naukowca bez charakteru, niby czułego i oddanego męża, lecz jednocześnie uwikłanego w toksyczny związek z przyrodnią siostrą. Anna Karczmarczyk z wyczuciem kreśli emocjonalny portret swej bohaterki, gra dość powściągliwie i naturalnie, budząc sympatią widzów. Wejście na scenę Marka Siudyma zwiastuje dobrą zabawę. Z kolei Katarzyna Glinka znakomicie odnalazła się w roli typowej femme fatale.
Autorem efektownej estetycznie scenografii jest Wojciech Stefaniak, który w jeleniogórskim Teatrze im. Norwida przygotował scenografię do farsy "Co widział kamerdyner?" w reż. Marka Siudyma. Jego scenografia olśniewa wnętrzem wiejskiego domku i jest tu całe mnóstwo szczegółów: okna, drzwi, schody, ciekawie rozwiązana kuchnia, salon, odpowiednia ilość myśliwskich trofeów, ba, nawet pajęczyny na starym żyrandolu wyglądają zjawiskowo. Do tego wszystkiego jest tu dużo efektów dźwiękowych i muzyki ilustracyjnej Filipa Kuncewicza.