Wyreżyserowana przez Łukasza {#os#14481}Kosa{/#} sztuka Pawła {#os#12082}Sali{/#}, ukazująca zamkniętą społeczność wychowanków poprawcza­ka, niesie z sobą pytania dotyczące istoty zła w człowieku. W jaki sposób, przeła­mać brutalną, wulgarną skorupę młodo­cianych degeneratów, pod którą wciąż tli się zwyczajna potrzeba ciepła, akceptacji, budzącej się seksualności. Resocjalizacja nie skutkuje. Bezradni stają się opiekują­cy wychowankami bracia zakonni. Słowa wspólnie odmawianej modlitwy tracą swą moc, są puste. Bezgraniczna ufność w dobro człowieka, którą przepełnieni są za­konnicy, zanika, gdy stają się świadkami relacji z okrutnego, nieświadomie popeł­nionego mordu. Symboliczne ściągnięcie habitu przez jednego z zakonników w końcowej scenie staje się aktem utraty wiary w moralny, etyczny i religijny wy­miar człowieczeństwa.