Poemat Tadeusza Różewicza "Spadanie", ogłoszony drukiem w tomie "Twarz" (1964) analizuje sytuację moralną człowieka współczesnego, który zatracił wszelkie kryteria wartości i nie podlega żadnym prawom ciążenia: "dawniej spadano i wznoszono się pionowo obecnie spada się poziomo". Ta poetycka konstatacja początku lat sześćdziesiątych, określanych zresztą przez inną Różewiczowską metaforę socjologiczną mianem "małej stabilizacji", na przełomie lat siedemdziesiątych nie tylko nie straciła uogólniającego sensu, ale nabrała nowych formalnych i filozoficznych wartości w obliczu kryzysu ideowego tamtych lat. Studenckie wystąpienia i manifestacje intelektualistów przeciwko normom moralnym i instytucjom społeczeństwa konsumpcyjnego postulowały niezbędne zmiany. Jednakże kreując się na "ideologów" i "rewolucjonistów", młodzież brnęła często w ślepe uliczki anarchizmu, uprawiała niekonstruktywny "protest dla protestu", wykorzystywany natychmia