W podręcznikach histo­rii i teorii radia "Zega­rek" Jerzego Szaniaw­skiego pojawia się jako klasyczny przykład i jednocześnie wzór spe­cyficznej dramaturgii radiowej. Słuchowisko napisane i zrealizowane w 1935 roku zyskało też uznanie słuchaczy, zdobywając drugie miejsce w plebiscycie na naj­ciekawszą audycję - premierę przygotowała reż. Stanisława Perzanowska, a grali m.in. Stefan Jaracz, Juliusz Osterwa, Mieczysława Ćwiklińska. Wybitny dramaturg zastosował tu chwyt ty­powy dla teatru radiowego, wynikający z awizualności, a więc samej istoty tej sztuki. Oto w skle­pie zegarmistrzowskim, podczas chwilowej nieobecności właściciela, ginie cenny zegarek. Mło­dy, zaufany czeladnik twierdzi, że przez cały czas w zakładzie był tylko on. Zegarmistrz nie wie­rzy w zapewnienia chłopca, oskarża go o kradzież i wydala z pracy. Zagadka wyjaśnia się po la­tach - zegarek ukradła żona zegarmistrza, by dopomóc finansowo swojemu kochankowi. Po­chylony n