Kaczmarski schodzi w głąb rewolucji. Latem tego roku w powieści "Autoportret z kanalią" publicznie zlustrował własny ży­ciorys opozycyjny, w którym mło­de wilki i obława zamieniały się rolami w notorycznie zabałaganionym kraju. Jesienią - jako librecista blues-opery "Kuglarze i wisiel­cy", opartej na "Człowieku śmie­chu" Wiktora Hugo - pyta o koszty przepoczwarzania się rewolucjoni­sty w tzw. osobę publiczną. Rusztowanie dramatyczne śpiewogry jest nieco przyciężkie - Kacz­marski za pomocą sprawnie zrymowanych songów łączy ogniwa zeszłowiecznej fabuły w rodzaju "Królewny Śnieżki", opowiadającej o dziecku z arystokracji, które nie znając swego pochodzenia, zarabiało na chleb jako kuglarz rozweselający gawiedź. Songi nicują problem tożsamości prostego człowieka zgniatanego przez tryby historii, który stając się osobą publi­czną traci dotychczasową otulinę ży­ciową - nadają się więc raczej do melodeklamacji przy gitarze w klubie