Helmut Kajzar zmarł 12 lat te­mu. W tym mieście mieszkają lu­dzie, którzy z nim pracowali, przyjaźnili się. Czy próbował pan przez te osoby. np. Tadeusza Różewicza, Teresę Sawicką, Bo­gusława Kierca, dotrzeć do Kajzara? A potem - przez autora - do te­kstu sztuki? - Podejmowałem takie próby, przygotowując "Wyspy Galapa­gos" w 1992 r. Rozmawiałem prze­de wszystkim z jego aktorami. Próba rekonstrukcji wraż­liwości autora jest sprawą ważną, zwłaszcza w przypadku Kajzara. Jego teksty są bardzo osobiste, autobiograficzne. Całe fragmenty utworów są przeniesione wprost z życia. Z drugiej strony, powstał mit Kajzara. stworzony przez ludzi z nim związanych. Ich wspomnienia są czasem ciężarem dla kogoś, kto go nie znał i nie może skonfronto­wać tych relacji z własną wizją osoby pisarza. Warto, aby ten zapomniany dra­maturg wrócił do teatru, aby udało się zbudować ciekawy, no­wy teatr na jego tekstach. "Villa dci Misteri" jest już drugą