Młododciane prostytutki poddane reedukacji w zakonie benedyktynek w Henrykowie, w konspiracyjnych warunkach, pod kierunkiem Leona Schillera, zagrały 9 kwietnia 1944 roku "Wielkanoc", spektakl oparty na staropolskich misteriach. W niepowtarzalny sposób przenikały się chrześcijańska tradycja Polski i oku­pacyjny dramat. Leon Schiller, najwy­bitniejszy polski inscenizator pierwszej połowy XX wieku, przed 1939 r. sym­patyk komunizmu - przeżywał nawró­cenie i tworzył podstawy nowego te­atru religijnego, korzystając z pomocy siostry Benigny. Takie imię przyjęła po­pularna w latach 20. aktorka Stanisława Umińska.

Przemiana w Auschwitz Genezy wydarzeń trzeba upa­trywać we wrześniu 1940 r., kiedy Leon Schiller uczest­niczył w tajnym spotkaniu Związku Artystów Scen Pol­skich. Liderzy środowiska zdecydowali się wtedy na bojkot scen tworzonych przez hitlerowskie władze Warszawy. Można było grać tylko w kawiarniach. Występowali w nich najwięksi naszej sce­ny. Schiller zarabiał, śpiewając za forte­pianem w Mon Cafe czy Żaku. Wojna o teatr nasiliła się w związku z działalnością Theater der Stadt Warschau, którego dyrektorem był Igo Sym, aktor i niemiecki agent, werbujący do ze­społu polskich artystów. Na przemian kuszący ich wysokimi gażami i straszący, że odmowa będzie miała niedające się przewidzieć konsekwencje. Polskie pod­ziemie wydało na Syma wyrok śmierci. Po egzekucji teatralne środowisko do­tknęły represje. Schillera po przesłucha­niu w alei Szucha przewieziono na Pa­wiak, a potem do Auschwitz. Trudno sobie wyobrazić dramat twór­