Boy miał pono nazwać Zapol­ską "Szekspirem w spódnicy". Jak najbardziej fałszywie! Zapolska nic w sobie nie miała z "Szekspira". Pełen kaprysów, dąsów i grymasów talent Za­polskiej miał wiele cech tzw. babskich, ta pisarka tyleż się czuła zbuntowaną aktorką i li­teratką, na szlaku między pol­ską prowincją a europejskim Paryżem, co panią Korwin-Piotrkowską z dobrego ziemiańskiego domu. Jej twórczość, postępowa, zaczepna, jest zarazem zwichro­wana i wyjątkowo nierówna, rzeczywiście rozpięta między pa­ru arcydziełami (prawie) a gra­fomanią (omal). Jej chłonność in­telektualna - oparta o samouctwo, jednak złączona z wyjątkowym darem podpatrywania i opisywania drobiazgów i szczegó­łów z życia ludzi jej współczes­nych - dokonały reszty. Zapol­ska jest wybitną pisarką, to pewne; ale jest nieraz pisarką żenującą, o tym także musimy pamiętać. Utworów scenicznych napisała sporo i wyrobiła sobie w teatrze pozycję renomowan