Czołowe dzieło teatru Brechta przeniesio­ne zostało na polską scenę i po raz pierwszy zagrane po polsku w warunkach bez wąt­pienia niezwykłych. Stało się to na skrom­nej, a tak już przecież zasłużonej scenie Tea­tru Ziemi Mazowieckiej w Warszawie, dys­ponującej atutem pierwszorzędnej wagi - wielkim zasięgiem swej działalności arty­stycznej. Już z tego względu premiera ta jest wydarzeniem zasługującym na baczną uwagę. Wiem, że Wanda Wróblewska i Krystyna Berwińska marzyły o takiej premierze w tym właśnie teatrze na długo przed jego uruchomieniem. Nie mogły jej zrealizować od razu. Kierowany przez nie objazdowy teatr musiał nabrać rozpędu, zespół okrzepnąć nieco i roz­winąć się, publiczność trochę przywyknąć do odwiedzin mazowieckiego "wozu Tespisa". Widziały może w wyobraźni tę premierę na deskach nowoczesnego, godnego lat rakiet kosmicznych, teatru na kołach, którego skon­struowania i oddania do swojej dyspozycji zespół Z