W 30 ROCZNICĘ ŚMIERCI Włodzimierza Perzyńskiego Teatr Ludowy na Pradze sięgnął po "Uś­miech losu". Ostatnia to sztuka Perzyńskiego, którą w roku 1926 wystawił Teatr Narodowy, z Jara­czem w roli Siewskiego; komedia pełna charakterystycznych realiów, określających jej przynależność do okresu międzywojennego. Odległe to już dla nas czasy nie tylko w życiu społecznym, ale również w środkach wyrazu teatralnego, w ry­sunku konkretów scenicznych. Ładne zamierzenie teatru, który chciał przypomnieć Perzyńskiego, skonfrontować z dniem dzisiejszym jedną z jego sztuk - okazało się w skutkach niefortunne. Czy tylko dlatego, że zmieniły się warunki życia, że dziś niewiele nas już obchodzą perypetie miłosne bogatego przemysłowca, wątpliwości i roz­terki biednego, a wykształconego inteligenta; dość łatwo zaprzedają­cego się niesympatycznemu burżu­jowi? Chyba nie tylko w tym tkwi sedno nieporozumienia. W codziennym życiu mamy już wyr