Pierwsza (a także ostatnia) scena tego spektaklu przywodzi na myśl lub inaczej parafrazuje obrazy z "Naszego miasta" Wildera; trochę ulotnego smętku, zadumy, nieco rzewności. Nic, lub prawie nic z Gałczyńskiego, takiego jakim go znamy, jakim chyba był. A potem, obserwując przygody tytułowego bohatera, delektując się celnymi powiedzonkami, podchwytując (z rzadka!) ton drwiny, śmiejemy się, jednak nieco melancholijnie. Każdy żart wydaje się taki jakiś tęskny, taki dziwnie odległy. Gdzie się podział dowcip, sarkazm, autoironia? Czyżby okazało się, że tak niełatwo pobudzić naszą wesołość, a może - sprawy i rzeczy są aż tak odległe? Wszak właśnie tu, w tej młodocianej powieści Gałczyński wykpiwał to, co widział i to, w czym brał udział; portretował osoby z własnego otoczenia, odtwarzał sytuacje, w których sam uczestniczył; mowa o sławnych w biografii poety "biesiadach w Milanówku". Ustawiał to wszystko - osoby i rekwizyty, jak w dobrym