Bardzo dobrą zabawą urządził nam "Mandragolą" Teatr Kameralny. Skoro nie możemy działać w inny sposób, bawmy się swawolnie i niefrasobliwie - mówi Machiavelli w prologu tej komedii. I bawimy się. Komedia jest swawolna i frywolna, renesansowo soczysta. Gdyby dziś była napisana, zapewne nie chciano by jej wystawić, bo taka nieprzyzwoita. Ale to klasyka - więc wszystko w porządku. A poniektórzy oburzaliby się na kpiny z braciszków zakonnych. Ale to wiek XVI, Machiavelli - więc uchodzi. Komedia jest o głupim mężu, który sam wprowadza kochanka do łóżka swej żony i o niezawodnym w miłości korzeniu Mandragoli. Ale także o amoralności, zepsuciu i cynizmie. Nie bierzmy jednak tego zbyt serio. Śmiejmy się, bo kto wie, kiedy będziemy mieli okazję do tego w przedstawieniu tak zgrabnie i kulturalnie skonstruowanym. Nie gubiąc stylowego smaczku epoki Jan Kulczyński przeniósł "Mandragolę" do jakiejś umownej współczesności. Komedia właściwie jest nie gr