JUŻ sama sceneria wprowadza nas w dziwny, odrealniony świat absur­du. Ale nie jest to absurd, który dominowałby w warstwie myślowej sztuki, choć przecież przenika on przez całą materię komediową tekstu Aleksego Arbuzowa. Nie jest też absur­dem, w którym lubują się twórcy no­wych, czy może znowu nie tak nowych, dziesięciu przykazań dramaturgicznych, stających się kanonem modnej jesz­cze do niedawna a i dzisiaj nie poz­bawionej racji bytu na Zachodzie sztuki, żeby przypomnieć tylko niektóre dramaty Becketta, czy Ionesko. Ko­media Arbuzowa wykorzystuje jedynie sytuacje i zachowania absurdalne, że­by uporządkować je w konwencji realistyczno-poetyckiej. Dzieje się tak wtedy, gdy dwie kobiety, w gruncie rzeczy mające sprzeczne interesy, pomagają sobie w zdobyciu celów, do których dążą. Dzieje się tak wówczas także, gdy poznajemy tajemnice Erasta Wenecjanowa, człowieka, który pewnego dnia wyszedł z domu i dopiero po wielu latach do niego wróci�