O tym jaką rozkosz daje samookaleczenie się połączone z drażniącym obolałe i napięte zmysły dłubaniem w świeżej ranie zar­dzewiałą szpilką, zapewniają nas Skandynawowie już od dawna. A my od czasów Ibsena i Strindberga skwapliwie staramy się w to uwierzyć. Amatorom takich "pra­ktyk" najnowsza premiera Stare­go Teatru zapewne przypadnie do gustu, bo sztuka współczesnego pisarza szwedzkiego P. O. Enquista związana jest ze skandynaws­ką tradycją masochistycznej psy­choanalizy i stylistycznie, i tema­tycznie. Enquist zdobył sobie uznanie w świecie dramatem o Strindbergu ("Noc trybad"). Prezentowana obecnie w Starym Teatrze sztuka opiera się na podobnym pomyśle: opowiada o Andersenie i jego dziwnej, targanej wzajemnymi sympatiami i awersjami znajomo­ści z małżeństwem Johanny i Jo­hana Heibergów; cenionego lite­rata i duńskiej gwiazdy XIX-wiecznego teatru. Postać Andersena, egzaltowane­go, gadatliwego i niezgrabnego Dziecka, wprowadza zamieszan