STRINDBERG jest dziś u nas w gruncie rzeczy mało znany. Ni­gdy zresztą nie zdawano sobie spra­wy ze skali jego twórczości i po­zycji w stostunku do późniejszych prądów literackich, które ten ekscentryk fin-de-siecle'u inaugurował. Napisał bez mała sześćdziesiąt sztuk, kilka wielkich powieści, opu­blikował kilkanaście zbiorów nowel, eseje, studia historyczne, setki ar­tykułów. Przez nasze sceny prze­winęło się tylko parę jego utwo­rów: "Ojciec", "Taniec śmierci", "Panna Julia". Po raz pierwszy wystawiony w Polsce "Eryk XIV" reprezentuje cykl historycznych dramatów Strind berga, poświęcony dziejom szwedz­kiej dynastii Wazów, związanej - jak wiadomo - i z naszymi dzie­jami. Utwór ten powstał u schył­ku XIX stulecia, w okresie kryzy­su duchowego pisarza, pogrążone­go w lekturze Biblii i pism bud­dyjskich, szukającego w okultyzmie wyjaśnienia tajemnic bytu. "Eryk XIV" (w którym nie brak refleksów tych lektur) jest potwier­dzeniem form