Ważnym wydarzeniem w życiu te­atralnym nie tylko stolicy jest nie­wątpliwie "WESELE" St. Wyspiań­skiego, w reżyserii ADAMA HA­NUSZKIEWICZA w pięknej i funkcjonalnej scenografii ADAMA KILIANA z muzyką K. SEROCKIEGO, wy­stawione przez TEATR POWSZECH­NY. Po raz pierwszy wystawiono "Wesele" w sposób, który po­zwala na odczytanie wszystkich post-romantycznych niejasności, wizji i symboliki. Po raz pierw­szy przemówił z naszej sceny poeta swoim własnym językiem i powiedział to, co powiedzieć chciał - a nie to, co mu mó­wić kazali wykonawcy widowi­ska. Oczywiście, padną zarzuty pod adresem Teatru Powszech­nego, że pousuwano niektóre postacie (np. Isię), że "Nosa" ubrano we frak i kazano udawać podchmielonego dekadenta, że jeden Siemion musiał wystar­czyć za ileś tam symboli, ze sło­mianym "Chochołem" włącznie. Że tenże Siemion chodził w po­pielatym kostiumie przepasanym wiązką słomy, a nie przebierał się. Myślę, że jedną z najwięk�