Wystawienie przed kilku laty w Warszawie opery Stanisława Moniu­szki "Hrabina" w inscenizacji Leona Schillera obudziło dyskusje i różne sądy wobec tego nowego ujęcia dzieła. "Hrabina" schillerowska należy niewątpliwie do mniej udanych prac wielkiego reżysera i artysty, nie wy­trzymuje porównania z jego znakomi­tą, odkrywczą interpretacją sceniczną "Halki". Niezależnie od ustosunkowa­nia się do pomysłu interpretacyjnego i jego scenicznego efektu, samo przed­stawienie odznaczało się, jak zawsze w pracach Schillera, całkowicie prze­myślanym i konsekwentnie przepro­wadzonym planem, zarówno w doda­nych tekstach, jak i odpowiednio ustawionych sytuacjach scenicznych. Dialog Nieznajomego z Bogusławskim, poprzedzający akt drugi, wprowa­dzał widza w atmosferę warszawskie­go salonu arystokratycznego, dawał jego ocenę przez inne klasy społecz­ne, nie tak łatwo godzące się z za­borem pruskim, który nie przeszka­dzał tej kosmopolitycznej klasie po­śr