W pięćdziesięciolecie zgonu Stani­sława Wyspiańskiego (1869-1907) Teatr ZASP na emigracji wystawił napisane przez niego w r. 1902 "Wy­zwolenie", skromnie określone słowa­mi: "Dramat w 3 aktach". Insceniza­cji podjął się, nie pierwszy raz w swym życiu, dr L. {#os#38113}Kielanowski{/#}, który wysta­wiał już ten utwór w r. 1938 na scenie teatru Wileńskiego, Jego obecnemu ujęciu oraz perspektywie czasu i naszej sytuacji można przypisać wrażenie, że. ta sztuka, uważana za jedną z niezwy­kle zawiłych, niejasnych i trudnych, wypadła w interpretacji polskich ak­torów, pozostających na obczyźnie, nie tylko podniośle, pięknie, lecz i zrozu­miale. Na temat Wyspiańskiego i jego twórczości dramatycznej, a zwłaszcza "Wyzwolenia" napisano już tyle, że nie chcąc pomnażać tych potoków wypo­wiedzi osobistych o jedno więcej, wy­pada zatrzymać się chwilę jedynie nad sprawą zasadniczą. Dlaczego jest to utwór pod każdym względem jak naj­bardziej