"Matka" Stanisława Ignacego Witkiewicza jest dramatem rzadko wystawianym na scenach polskich teatrów. Bardziej popu­larne są takie sztuki jak: "Szewcy", "W małym dworku", "Kurka wodna", "Wariat i zakonnica" czy "Szalona lokomotywa", której wersja musicalowa Teatru Stu z Krakowa zdobyła chyba największe uzna­nie krytyków i publiczności. Dlatego wy­stawienie "Matki" w teatrze tarnowskim w mało znanej, młodej obsadzie aktorskiej, było dość śmiałym przedsięwzięciem ar­tystycznym. Witkacy fascynował i wciąż fascynuje. W za­sadzie nie ma ani jednego dramatu, w którym nie wygarnąłby oglądającym i słuchającym jego przedstawień ludziom, co naprawdę o nich my­śli, co sądzi na temat społeczeństwa, w którym przyszło im żyć, a najważniejsze jest to, że zda­nia wypowiadane przez aktorów, a napisane przez pisarza ponad siedemdziesiąt lat temu, dziwnie celnie trafiają w naszą rzeczywistość. Ta wydawałoby się na pozór trywialna dy­gresja służ