WSZELKIE rocznice są w życiu kultu­ralnym nie tylko świętem, ale też szczególnie trudnym egzaminem dojrza­łości i ambicji artystycznej. Właśnie w okolicz­nościach jubileuszu łatwiej ulec pokusie apologetycznego gestu, niż podjąć ryzyko ostrej weryfikacji określonych tradycji i wartości. Tym razem jednak stało się na szczęście ina­czej. W roku 1969 - w którym przypada stu­lecie urodzin Stanisława Wyspiańskiego - teatr polski wkroczył już z dwiema propozycjami rangi wybitnej. Są to premiery "Klątwy" i "Sę­dziów" w reżyserii Konrada Swinarskiego (Teatr Stary w Krakowie) i "Kronik królew­skich" w reżyserii Ludwika Rene (Teatr Dra­matyczny w Warszawie). Warto tu też od razu podkreślić, że przed­stawienie "Bolesława Śmiałego" zaprezentowa­ne przez wrocławski Teatr Współczesny jest w toczącej się obecnie scenicznej dyskusji o Wyspiańskim głosem samodzielnym i ciekawym. Helmut Kajzar, reżyser spektaklu, dość prowokacyjnie wyzn