Zasługuje na odnotowanie wzrastająca liczba premier Wyspiańskiego na scenach polskich. W warszawskim Studio - "Sędziowie", w Szczecinie "Powrót Odysa". A oto relacje o dwóch inscenizacjach "Wyzwolenia".

OLSZTYN Nie ma zapewne w Polsce krytyka, którego by nie frapowała rola Wyspiańskiego w dzisiejszym naszym teatrze. Ludzie teatru głośno rozprawiają o kryzysie współczesnej dramaturgii; godząc się z ich diagnozą o nieodwracalnej śmierci dramatu "zamkniętego", którym teraz nie chcemy się interesować, obserwujemy zarazem kolejne "Wyzwolenia", owe "Wesela" wszystkie, które - przewracane, wywracane, przekształcane i odkształcane - świadczą nie o czym innym przecież, jak o gwałtownej potrzebie dramaturgii tak żarliwej społecznie i tak osobistej zarazem jaką dla swego czasu i pokolenia (i może dla następnego) stworzył Wyspiański. Dręczenie Wyspiańskiego i szukanie w Wyspiańskim - to są poniekąd także wyrzuty, skierowane przeciwko dzisiejszym pisarzom teatralnym, którzy w widoczny sposób obcięli skrzydła. A z drugiej strony obserwujemy pisarzy - i też nie możemy nie przyznać im racji, kiedy na swoje usprawiedliwienie przytaczają tendencję przemian