Nie ulega wątpliwości, że szanu­jący się teatr operowy powinien posiadać w swoim stałym reper­tuarze - obok innych czołowych pozycji wielkiej operowej litera­tury - także dzieła Ryszarda Wa­gnera. Dotyczy to zwłaszcza pla­cówki takiej, jak stołeczny Teatr Wielki, rozporządzający jedną z największych scen w Europie (co samo w sobie stwarza znako­mite warunki do odpowiedniej realizacji tych dzieł) i posiadający w Wagnerowskiej właśnie dzie­dzinie z dawnych lat niezwykle piękne tradycje. Tymczasem zaś w teatrze tym w ostatnich sezonach żadne­go z dzieł Wagnera nie można było obejrzeć. Dobrze się więc stało, że teraz właśnie mógł powrócić na jego scenę jeden z najpiękniejszych Wagne­rowskich dramatów muzycznych "Walkiria", stanowiąca drugie ogniwo gigantycznego cyklu "Pierścień Nibelunga", często jednak wystawiana rów­nież jako niezależne dzieło sceniczne. Dobrze się stało także dlatego, że in­scenizacja zmarłego niedawno je