Opowiadanie Tadeusza Różewi­cza "Śmierć w starych dekora­cjach" opublikowane w roku 1969 poruszało problematykę żywą i nową dla polskiego czytelni­ka. Ukazywało śmierć tradycyjnej kultury i kryzys współczesnej cywi­lizacji europejskiej w momencie, kie­dy masowa wycieczka ludu polskie­go do starej Europy dopiero się roz­poczynała. Kompromitacja mitu za­chodniego musiała być tym bardziej bolesna dla prowincjusza cywiliza­cji, że nie zdążył on skorzystać z jej dóbr. Ciekawe przy tym że umiej­scawiając akcję opowiadania w po­czątku lat 60-tych Różewicz całko­wicie pomija zjawisko fascynacji kulturą materialną Zachodu. Pójście na skróty ku istocie rzeczy z pew­nością celowe, ale czy rzeczywiście trafne? W okresie, kiedy włoski ortalion budził ożywienie na war­szawskiej ulicy, prototyp "bohate­ra", anonimowy przechodzień szarej Warszawy nie mógł nie zachłysnąć się radosną barwnością ulic Rzymu. Dopiero potem odkrywał pustkę