W czasie, gdy na dużej scenie Teatru Polskiego pa­nuje czarującą formą "Janulka - córka Fizdejki" Wit­kacego, scena kameralna, stosownie do nazwy, proponuje widzom spokój i zadumę. Ostatnią, styczniową premierą są tu "Dwie głowy ptaka" W. Terleckiego. Pisarz ten - specjalista od powstania sty­czniowego, ścierając się z le­gendą, postawił sobie za cel "dotarcie do pewnej prawdy psychologicznej o tamtych lu­dziach i czasach". I rzeczy­wiście, wizja powstania pro­ponowana przez niego daleka jest od podręcznikowego uję­cia i inna od obrazów Orzesz­kowej czy Żeromskiego. Odbrązawiając historię Terlecki zajmuje się jej cieniami, o których - przyzwyczajeni do mitu o jedności i heroizmie powstańczego zrywu - lubi­my zapominać. Punkt cięż­kości zostaje przy tym prze­niesiony ze zbiorowości na jednostkę. Bohaterami są tu postacie drugoplanowe, ich autentyczne i indywidualne losy, naznaczone piętnem tra­gizmu, uwikłane w historię przypomina