Powieść Fiodora Dostojewskiego "Bracia Karamazow" leżała w moim, domu jakoś szczególnie schowana, mimo że nie przeszkadzano mi z reguły w tzw. dorosłych lekturach. Moja przyjaciółka od lat badająca twórczość Dostojewskiego w chwilach szczególnych frustracji mawia w pewną goryczą, że po stałych lekturach dzieł wielkiego pisarza właściwie nie powinna się dziwić żadną podłością ludzką, nawet w wysublimowanych intelektualnych środowiskach. Do lektur Dostojewskiego zawsze wracamy, chociaż nie jest to literatura łatwa i optymistyczna. Reżyserowie teatralni i filmowi ze swej strony także sięgają do jego dzieł, odnajdując w nich znakomity materiał do stworzenia wielkich kreacji przez aktorów. Niekiedy także próbują odczytywać Dostojewskiego "po nowemu" i zbierają za to laurki od oszołomionych taką oryginalnością krytyków. Pamiętam np. sama takie słynne przedstawienie, w którym symbol złych sił latał jak opętany po widowni i po scenie,