Przyznaję, że nie bez obaw zasiada­łem 14 listopada na widowni sto­łecznego Teatru Wielkiego. Byłem ciekaw, jak po ponad 10 latach od­biorę inscenizację, która pozostawiła w mej pamięci trwały ślad. Okazało się, że prof. A. Evening był znakomi­tym znawcą teatru, bo zrealizowana przez niego w 1988 r. inscenizacja Wagnerowskiej "Walkirii" nic nie straciła ze swej uniwersalnej aktualności i atrakcyjności. Reżyser prowa­dzi akcje wyraziście bez zbędnych udziwnień i metafor, opowiadając powikłane dzieje bogów Walhalli w sposób prosty i zrozumiały, a przy tym teatralnie efektowny. Na tym jednak kończą się atuty wznowienia "Walkirii", poziom muzyczny budził niemałe wątpliwości. W obsadzie, obok nazwisk solistów Opery Narodowej, znala­zło się sporo śpiewaków zagra­nicznych. Niestety, nie tych, któ­rych nazwiska spotkać można w obsadzie Wagnerowskich dra­matów wystawianych na znanych scenach operowych. Partię Wotana powierzono E. Grafts,