Kiedy w 1925 roku, w warszawskim Teatrze im. Fredry, Jan Pawłowski po raz pierwszy wysta­wił "Wścieklicę", chadecy rozpętali kampanię przeciw dyrekcji za to, że prezentuje sztukę "obrażającą uczucia religijne" (Wścieklica, oczekując na prezydenturę, przywdziewa, jak wiadomo, strój zakonny). Odezwały się też gło­sy oburzonych sympatyków Witosa, którzy ty­tułowego bohatera odczytali jako parodię wiel­kiego przywódcy ludu. Ale może właśnie dlate­go "Wścieklica" stał się największym sukcesem Witkacego w całym dwudziestoleciu (grany 68 razy - w tym 34 spektakle w Warszawie). Historia powojennych inscenizacji dramatu Wi­tkacego jest częścią szerszego procesu przy­wracania scenom polskim całej dramaturgicz­nej spuścizny pisarza. Wystarczy tu przypom­nieć inscenizację Wandy Laskowskiej z 1966 roku w Teatrze Narodowym, czy wreszcie ko­szalińskiego "Wścieklicę" z 1969 roku w reżyse­rii Macieja Prusa. Spektakl Prusa wyprzedził słynny artyku�