W stosunkowo krótkim okresie czasu mamy okazję po raz trzeci pisać o przedstawieniu Teatru Wybrzeże, jako o pewnego rodzaju wydarzeniu repertuarowym i artystycznym. Aktor Norwida na tej scenie ciekawi jako próba konfrontacji ze współczesnym teatrem dramaturgii, nie mogącej pomieścić się w swojej epoce. Przyzwyczailiśmy się do określania pisarstwa Norwida jako twórczości samotniczej, lecz nie prekursorskiej, to znaczy nie sięgającej w najbliższą epokę literacką, nie związanej z żadną z kolejnych epok. Dlatego dość uparcie wiązano jego twórczość poetycką i dramaturgiczną z romantyzmem. Myślę, że nigdy nie przyjdzie czas, który poezję lub dramat norwidowski mógłby nazwać wyłącznie swoim. Z drugiej jednak strony, popularnie nazwana "ponadczasowość" twórczości scenicznej Norwida nie oznacza jej obcości wobec jakiejkolwiek epoki. Zawsze możemy odnaleźć w jego dziełach i naszą współczesność, jej niepokoje. Dlatego wrażliwość aktora i