Niecodzienna scenografia: scenę od widowni oddziela biała zasłona-siatka, ścianę naprzeciwko utworzono z luster, w których można się zobaczyć. Na środku mały czarny podest, szara wykładzina i szklane wykończenie pomieszczenia. Pierwsza zbiorowa scena: aktorzy ubrani na biało, szaro i czarno. Od pierwszego momentu spektaklu "Agnes" według Catherine Annę wkraczamy w umowny świat symboli, w którym rekwizyt, strój, światło i milczenie stają się takim samym jak słowo źródłem informacji. A nawet więcej, bo odkłamującym głos i zaprzeczającym mu. Główną bohaterkę, Agnes, uosabiają trzy postacie: dwunastoletnia dziewczynka, podlotek i dojrzała kobieta. Dzięki technice retrospekcji śledzimy dramatyczne przeżycia córki wplątanej w związek kazirodczy z ojcem. Jolanta Teska, kreująca postać dorosłej Agnes, użycza głosu pozostałym dwóm wcieleniom. Agnes gra głównie mimiką, ruchem, gestami, jej głos rozlega się z offu. Poznajemy jej myśli obse