Teatr Polski: Friedrich Durrenmatt - ROMULUS WIEL­KI. Przekład: Irena Krzywic­ka i Jan Carewicz. Reżyse­ria: Kazimierz Dejmek. Sce­nografia: Jan Polewka.

Żart, dowcip - sprawdzają się jako środki konserwują­ce. Na naszych scenach przeżywamy renesans zainteresowania Durrenmattem. W Popularnym - "Fizycy", w Polskim - "Romulus Wielki". Poza Warszawą grana jest "Wizyta starszej pani". Tylko patrzeć jak ktoś wystawi "Franka V" czy "Zwłokę...". Sięganie po sztuki szwajcar­skiego pisarza nie powinno zdumiewać. Zniosły one nad podziw dobrze upływ czasu. Wielu patetycznych dramideł, utytłanych w egzystencjonalistycznych sosach grać dziś niepodobna. A Durrenmatt - owszem, może przyciągnąć publiczność. Bo jest dowcipny i wie, jak z dowcipu uczynić fundament konstrukcji, jak posługując się żartem opowiadać o sprawach ponurych i krwa­wych. W "Romulusie Wiel­kim" (sztuce której pierwsza wersja powstała w r. 1949, druga w roku 1957) mowa jest o punkcie zwrotnym his­torii: przejściu od starożytności do średniowiecza czyli finale rządów ostatniego ce­sarza Zachodniego Rzymu. Pod piórem Durrenmatta za­mienia