Nie wiadomo skąd, nad sceną pojawił się gołąb. Wyfrunął z nadscenia, przeleciał pod ramą portalową, usiadł na siatce zabezpieczającej most reflektorowy wiszący nad widownią. Po paru chwilach powtórzył lot. W świetle górnych reflektorów łopoczący skrzydłami ptak wyglądał o wiele bardziej imponująco niż w stadzie na Plantach; z miejsca też przyciągnął uwagę premierowej widowni. Jego występy nie były przypadkowe, działał w starannie wybranych momentach: wtedy, gdy trzeba było za wszelką cenę podtrzymać słabnącą uwagę widzów. Niewątpliwie pełnił konkretną artystyczną misję, której zleceniodawcą mógł być tylko nieboszczyk Witkacy. Nie byłaby zresztą taka misja czymś specjalnie nadzwyczajnym; Janusz Degler dysponuje pokaźną, jak wieść niesie, kartoteką ingerencji Witkacego w życie i twórczość jego dzisiejszych admiratorów i badaczy.

Ale czemu wobec tego wysłannik, tak aktywny w pierwszym akcie, nie pokazał się nad sceną w akcie drugim? Mam przykre podejrzenia: otóż mądry ptak, wyposażony - to niewątpliwe - w dramaturgiczny instynkt, musiał niestety dojść do wniosku, iż tego przedstawienia nie ożywi, nawet gdyby przemienić się zdołał w albatrosa. I zapewne melancholijnie ulotnił się, by o smutnych spostrzeżeniach zawiadomić zaświatowego mocodawcę. Inscenizacja "W małym dworku" przygotowana przez Romanę Próchnicką ustrzegła się niemal wszystkich grzechów notorycznie popełnianych przez dzisiejsze witkacowskie przedstawienia. Nie było tu żadnej groteski formalnej: surrealistycznych strojów ani malowania twarzy aktorów we wszystkie kolory tęczy. Nie było tanich błazenad ani obśmiewania tekstu ze sceny. Nie było politycznego aluzjanctwa. Nie było szaleństw scenografa ani muzyka, nie było nadinwencji reżysera usiłującego udowodnić, że od Witkacego jest bądź nowocześnie