Teatr im. Stanisława Ignacego Wit­kiewicza, niezwykle rzadko "ruszający" się z Zakopanego, przywiózł do Łodzi dwa spektakle: "Puszkę Pandory", w oparciu o "Ducha Ziemi" i "Puszki Pandory" Franka Wedekinda oraz "Samot­ny wieczór, czyli herbatka przy ogni­sku", złożony z piosenek "Kabaretu Starszych Panów". Obydwa spektakle Teatru miałem okazję oglądać wcześniej w Zakopanem. Przyznam, że tam podobały mi się bardziej. Specyficzna atmosfera Teatru Witkacego i miasta, w którym Mistrz spędził wiele lat, wyzwala u aktorów i widzów niespotykane gdzie indziej emocje. W obu wypadkach zobaczyliśmy nie­codzienne, porywające widowiska, któ­re efektownie i jednocześnie bardzo płynnie wprowadzają widza w świat ab­surdu, parodii i teatralnego szaleństwa. Interesujące, jak z tak różnych tekstów i, wydawałoby się, obcych sobie pozy­cji, można stworzyć tak zbliżone do siebie nastrojem przedstawienia. Bo charakterystyczne dla tego teatru jest to że każdy