Nowa praca sceniczna Jerzego Krasow­skiego - adaptacja oraz inscenizacja krótkiej i wczesnej powieści satyrycznej Dostojewskiego "Wieś Stiepańczykowo i jej mieszkańcy" - wywołała już wiele sprzecznych opinii, spowodowała żywe spory, nie tyle może ujawnione publicz­nie, ile kuluarowe. Słyszałem po premie­rze takie na przykład głosy ludzi bywa­łych, ludzi z profesji bliskich teatrowi: i po cóż ta adaptacja? To nie jest prze­cież nawet - mówiono - jakiś typowy Dostojewski: brak w tym pazura, wstrzą­su i dramatu! A poza tym - mówiono - to takie jeszcze w gruncie rzeczy rodza­jowe i dziewiętnastowieczne; w najlep­szym wypadku coś koło Sałtykowa-Szczedrina i taka trochę rodzajowa po­wtórka Molierowskiego "Świętoszka"... Twierdzę, iż są to opinie powierzchow­ne, oparte na pozorach. Postaram się to wykazać najkrócej, jako że wypadnie nam się zająć w tej kronice aż czterema przedstawieniami. Krytycy "Wsi Stiepańczykowo" nie do­ceniają naj