Pierwsza w tym sezonie premiera w Teatrze Ateneum - "Opowieści Lasku Wiedeńskiego" Ödöna von Horwatha jest kolejnym przejawem panującej ostatnio w polskich teatrach "mody na Austriaków". Trudno dociec, jakie są przyczyny tego fenomenu. Jedną z nich mogły być zapewne artystyczne sukcesy Krystiana Lupy, który od kilkunastu lat opiera swą sceniczną twórczość na literaturze tego kręgu kulturowego; najwybitniejsze dokonania reżysera wiążą się nierozerwalnie z nazwiskami Musila, Rlikego, Bernharda czy Brocha...

Fabuła "Opowieści Lasku Wiedeńskiego" (tytuł pochodzi od znanego walca Jana Straussa) opiera się na ogranym melodramatycznym schemacie: młoda mieszczka - Marianna - w dniu oficjalnych zaręczyn zrywa ze swym długoletnim narzeczonym i wiąże się z poznanym dzień wcześniej utracjuszem... Dla Horwatha całe to zdarzenie - wraz z łatwymi do przewidzenia konsekwencjami - jest tylko pretekstem do pokazania rozkładu ówczesnego społeczeństwa. Nieczęsto spotkać można utwór, w którym w tak prosty i zarazem głęboki sposób ukazano by banalność zła; w sztuce Horwatha zło wpisane jest na stałe w mentalność jego bohaterów - przenika ich moralność i religijność, jest immanentne, a przez to do pewnego stopnia niezawinione. Ludzka potworność jest w tym ujęciu nieodłączną cechą człowieczeństwa, dlatego Horwath nie potępia wcale swoich bohaterów - patrzy na nich raczej z mieszaniną przerażenia, tkliwości i ironii. Przedstawienie zrealizowane przez Agniesz