"Trzy siostry" w Teatrze Naro­dowym potrafią oszołomić każdego, kto ma pewien ba­gaż przemyśleń o dramaturgii Czechowa i jej realizacjach tradycyjnych i nietradycyjnych. Adam {#os#835}Hanuszkiewicz{/#} zna oczy­wiście toczącą się od dawna polemikę z Teatrem Artystycznym, który ongiś zapoczątkował wystawianie sztuk Czechowa jako rzewnych dramatów. Zna też odmienne warianty interpretacji, bardziej warte dyskusji, bo współczes­ne. I zgłasza propozycję własną. Koniec z mchatowskim dramatem. Koniec z antymchatowskim komediodramatem psychologicznym. Koniec w ogóle z ukazywaniem akcji sztuki na serio. Jesteśmy w środku farsogroteski, na niby osadzonej w realnościach nie­gdysiejszych, ale odgrywanej przez bardzo dzisiejsze kobiety i mężczyzn, nawet nie udających, że są postaciami przeszłości. Po raz pierwszy w sce­nicznych dziejach sióstr czytamy pod tytułem: komedia. A więc, mamy się bawić, do czego zachęcają częste wybuchy ś