Czy Państwowy Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie mógł wystawić na swój jubileusz czterdziestolecia pra­cy artystycznej po wyzwoleniu inną sztukę, niż "Wese­le" Stanisława Wyspiańskiego? Takie pytanie stawia jubileu­szowy program teatralny, uznając je dalej właściwie za reto­ryczne: w lubelskim Teatrze im. Juliusza Osterwy "Wesele" wystawia się dokładnie co dwadzieścia lat. Pielęgnowanie tradycji to rzecz godna uznania: nie­mniej dopiero ostateczny kształt sceniczny sztuki mo­że być powodem do dumy. Tym bardziej, że wiadomo po­wszechnie, jak wielkie trud­ności nastręcza realizacja te­go arcydramatu. Musieli je brać pod uwagę także twór­cy lubelskiego przedstawienia. W ciągu osiemdziesięciu trzech lat od krakowskiej prapre­miery "Wesele" zdołało prze­cież przybrać charakter naro­dowej psychodramy, zwła­szcza - psychodramy inteli­genckiej. Obrosło górą lite­ratury historycznoliterackiej; weszło na stałe w krwioobieg pols