Czym jest "Wesele"? Satyrą na chłopoma­nię, i solidaryzm społeczny, na roman­tyczne iluzje wiary w cud wyzwolenia, dramatem narodowej niemocy, pamfletem politycznym, szopką krakowską, baśnią po­lityczną? Od dziesiątek lat krytycy i historycy li­teratury wytężali umysły, by odpowiedzieć na te pytania. Był czas, że w "Weselu" wi­dziano przede wszystkim atak na autentycz­ne postaci socjety krakowskiej (tzw. "plotka o "Weselu"), to znów doszukiwano się w utworze parodii idei romantycznych (zwła­szcza mesjanizmu), także "młodopolskich snów o potędze". Po wojnie modna stalą się interpretacja zawężająca sens dramatu do krytyki złudzeń solidarystycznych i pozba­wionej realizmu polityki szlacheckiej. Ostat­nio podkreśla się specyficzną, po dziś aktualną "polskość" "Wesela", podnosząc utwór do rangi narodowej tragedii. Wśród tych często jednostronnych, subiek­tywnych z natury komentarzy, przewija się zdrowa - moim zdaniem - tendencja do ko