Tę mało zachęcającą mżawkę tegorocznej wiosny rozświetlają jednak dwa jasne punkty. Mowa tu oczywiś­cie o ,,jasności", jedynie w sensie arty­stycznym, bo paradoksalnym zbiegiem okoliczności obydwa zjawiska, które mamy tu na myśli, pod względem treś­ciowym i ideologicznym uderzają zde­cydowanie posępnym kolorytem. Z jednej strony chodzi tu o "Godota" w Te­atrze Współczesnym, omawianego już w "Tygodniku" oddzielnie; z drugiej strony - o "Pamiętnik Anny Frank" w Teatrze Wojska Polskiego. Jest to sztuka bardzo specjalnego po­kroju. Autentyczny pamiętnik dziew­czynki żydowskiej z Niemiec, ukrywają­cej się w latach hitleryzmu w pewnym domu w Amsterdamie, został po woj­nie odnaleziony; amerykańska para małżeńska: Frances Goodrich i Albert Hackett dokonała na jego podstawie adaptacji scenicznej, która grana jest z olbrzymim powodzeniem w Nowym Jorku, w Niemczech Zachodnich (gdzie zamieściło ją w swym repertuarze 15 teatrów) i w innych krajach. Ma�