Wznowienia inscenizacji obecnych już w repertuarze jakiejś sceny nie by­wają na ogół traktowane jako wydarze­nia artystyczne i nie budzą szczególnie żywego zainteresowania publiczności. Inaczej jednak miała się rzecz z Wagnerowską "Walkirią", wystawioną przed jedenastu laty w warszawskim Teatrze Wielkim wraz z pozostałymi częścia­mi gigantycznego cyklu "Pierścienia Nibelunga" w reżyserii zmarłego na początku tego roku jednego z największych mistrzów muzycznego teatru Augusta Everdinga i we wspaniałej oprawie scenograficznej Gunthera Schneider-Siemssena. Przedstawione bowiem 14 listopada 1999 na scenie Teatru Wielkiego wznowienie tego spektaklu nie tylko dowiodło, że znacz­ny upływ czasu bynajmniej nie osłabił jego zalet, ale nadto pokazało wyraziś­cie, iż spektakl ów zaliczyć wypada do najświetniejszych kreacji naszego Te­atru na przestrzeni co najmniej ćwierć­wiecza; wartość jego bowiem na tle innych produkcji tej sceny teraz dopie­ro wł