W Białostockim Teatrze Lalek obowiązuje zwyczaj wygrywania sztuk. Nie ma repertuaru wy­miennego, choć do wielu przed­stawień chciałoby się powrócić, obejrzeć je jeszcze raz. W zasa­dzie można to uczynić wyłącznie w okresie następującym po premierze. Kiedy teatr wypuścił nowy spektakl, jest już za późno. Taka praktyka jest pewnie wy­godna dla teatru. Być może tak­że dla zorganizowanej widowni, która regularnie, co kilka mie­sięcy, odwiedza salę teatralną. Jest jednak uciążliwa dla zwy­czajnej publiczności oraz przyja­ciół teatru, których białostocki zespół dorobił się już dawno temu, a być może także sami lalkarze coś na tym tracą. Trudno np. zestawić w pamięci ich ostatnie role, porównać je, skoro na scenie pojawiają się tak rzad­ko. Teatry lalek w ogóle rzadko stosują zasadę wymiennego re­pertuaru. Być może wynika to ze sztywnej struktury samej in­stytucji. Tymczasem mamy aż dwie no­we premiery w Białostockim Te­at