Antoni Czechow pisząc "Trzy siostry" był przekonany, że tworzy komedię. Ludzie teatru, poczynając od Stanisławskiego i aktorów Małego Teatru w Moskwie, odczytali ten utwór jako dramat. Podtrzymali ich w tym krytycy, ci bowiem zwykle wiedzą lepiej niż sam twórca, co utwór zawiera, czym jest, a czym nie.

Nie pomogły protesty Czechowa, nie pomogą tym bardziej moje. Opinia o "Trzech siostrach" sprzeczna z intencjami autora już się ugruntowała. Mimo to niech mi będzie wolno wyrazić żal, że na scenie Teatru im. Aleksandra Węgierki nie mieliśmy okazji obejrzeć tej sztuki w wersji komediowej. Przeciwnie, obejrzeliśmy dramat, w którym momenty komiczne - tak charakterystyczne dla twórczości Czechowa - zostały stonowane, wręcz stłumione do tego stopnia, że publiczność nie miała odwagi śmiać się. A przecież tych momentów komediowych w utworze Czechowa jest tak wiele, więcej niż dramatycznych. Większość swych bohaterów obdarzył autor nazwiskami lub imionami "mówiącymi", świadomie nawiązując do komediowej tradycji. Tytułowe bohaterki i ich brat noszą nazwisko Prozorow, pochodne od słowa "prozorliwiec", tj. "wizjoner". Motyw wizjonerstwa przewija się też przez całą sztukę. Czworo marzycieli niewiele wie o ziemi, po której stąpa, chętnie natomiast