Adaptacje sceniczne znanych powie­ści zawsze niepokoją. Czytelników, obdarzonych własną wizją bohaterów i teatralnych widzów, dla których fa­buła nigdy nie jest dostatecznie jasna. Arcydziełem była przed laty adapta­cja "Qvo vadis", zredukowana do dialo­gu: - Qvo vadis, Domine? - Za tobą, panie... Fakt pozostaje faktem. Efekt końco­wy zadowala jedynie osobę zaintere­sowaną. P. Zofia {#os#2936}Jaburkowa{/#} zabrała się do Caldwella. Uprawa poletka je­go prozy zamieniła się w orkę na ugorze. Pierwszy akt trzyma się jako tako. Drugi jest szeregiem epizodów, urywanych w najciekawszych miej­scach, niby powieść w odcinkach. Mimo to - warto zobaczyć "Jenny". Bądź co bądź - próbę teatru poli­tycznego, rzadkość na stołecznych sce­nach. "Jenny" pokazuje praktyczne funkcjonowanie amerykańskiej demo­kracji. Mówi bohaterka utworu: "Ileś tam lat temu były wybory i w mieście zaczęła rządzić nowa klika polityków. Zanim zdążyłam się