A więc tak: Mamy setną rocznicę urodzin Witkacego (bardzo jesteśmy dumni, że wpisano ją do Światowego Kalendarza Wielkich Osobistości i Wydarzeń Historycznych) i krakowskie teatry (tymczasem dwa) pospieszyły z inscenizacjami sztuk genialnego wizjonera, dramato- i powieściopisarza, malarza, fotografa, teoretyka sztuki i filozofa. Obydwie sztuki (trzy miesiące przed "Małym Dworkiem" odbyła się w Starym Teatrze premiera "Gyubala Wahazara") reżyserowała ta sama osoba, pani Romana Próchnicka. Wywiązała się z rocznicowego zadania starannie, obydwa spektakle przyrządzone są smacznie i podane czyściutko. Ogląda się je przyjemnie (Gyubala przyjemniej, bo w Małym Dworku mocno zawiewa nudą).

Cieszmy się więc, cieszmy, że Witkacy został tak uroczyście i jubileuszowo... upupiony. Reżyser Próchnicka udowodniła na scenie Bagateli, że Stanisław Ignacy Witkiewicz to poczciwy (może trochę pomylony, ale nie za bardzo, broń Boże), autor sztuczydełek - obyczajówek. Idealnych dla tych, co to lubią skandalizujące ploteczki "bo Ten to z Tą, a Ona Jemu i... aaa, to Ten?! Niee, to Ci Dwaj". Tylko wśród ogólnego zadowolenia ma prawo paść pytanie: Za co właściwie mielibyśmy tego eleganckiego ale nudnawego ramola czcić? Ze spektaklu w Bagateli nie wynika wcale, że był on nowatorem w czymkolwiek. Że metafizyka? Nigdy nie nasycone emocje? Teoria Czystej Formy? To wręcz nieprawdopodobne. To chyba jakiś inny Witkacy?! Główny więc zarzut jaki stawiam realizatorom "Małego Dworku" Witkiewicza w Bagateli, to zarzut o nieprawdziwy obraz. Autora i samej sztuki. Obejrzałam wypacykowany falsyfikat, landszaft zamiast dzieła sztuki: Pretensjonalna jest gra aktor