Nowa premiera w war­szawskim Teatrze Kameral­nym - "Chłopcy" Grochowiaka - to popis aktorów. Tadeusz Fijewski stosuje środki pozornie proste, choć wyrafinowane; każdy jego gest i drgnięcie twarzy, tonacja i odcień milczenia są tak zharmonizowane, że niepodobna zapomnieć owe­go melancholijnego pana Kality, elegancko ubranego (wbrew wskazówkom tek­stu), małomównego, gorzkie­go, ukrywającego bunt, któ­ry tym gwałtowniej wy­buchnie. Ileż tu aktor po­trafi powiedzieć, jak swą postać określić samym spo­sobem trzymania głowy, czy rozpaczliwą determinacją, z jaką Kalita robi swej żonie wyznanie - obojętności. I ileż jest pomysłowości w szybkich kroczkach, jakimi podbiega do okna, gdy za­ciekawienie przeważa nad ociężałością artretycznego ciała. Może najbliższa temu sty­lowi jest Justyna Kreczmarowa jako Narcyza, ukazu­jąca skomplikowaną mental­ność ambitnej i bezwzględnej kobiety, zdolnej do gry, dobrze znającej swe słaboś­ci. Roz