Tego rodzaju sztuki w teatrze TV sprawdzają się najłatwiej. Naturalistyczny realizm, jedność czasu, miejsca i akcji, w miarę zwyczajni bohaterowie. Czasami, jeśli autor da reżyserowi i aktorom tę szansę - od­robina poezji, w wydaniu raczej sentymentalnym. Samo życie. Te­nnessee Williams należy do grupy tych dramaturgów amerykańskich, których dzieła, poza ich własnym krajem, największą popularnością cieszyły się w pierwszym dwudziestopięcioleciu po II wojnie światowej. "Szklana menażeria", której ame­rykańska premiera odbyła się w 1945 roku, napisana jest bez za­rzutu i szlachetna w wymowie. Zawarte w niej spostrzeżenia spo­łeczne i egzystencjalne zostały już jednak wielokrotnie powielone (bądź pogłębione) w późniejszych dziełach teatralnych, filmowych, prozatorskich. Co więcej, nawet u poprzedników Williamsa - np. Czechowa, czy Ibsena, odnajduje­my więcej ideowych, psycholo­gicznych bądź czysto artystycz­nych wymiarów. I poczucia