Marek {#os#5860}Koterski{/#} namiętnie nie­nawidzi, dotkliwie kąsa, boleś­nie szydzi. Oznajmia: "Nienawidzę cię Polsko zgnę­biona podzielona nawiedzona stracona Nienawidzę cię Polsko szalo­na rozkradziona zmarnowana zgubiona Nienawidzę was bracia Pola­cy dupiaci mordziaci krzywouśmiechnięci czarnozębni pijacy Nienawidzę was moi rodacy skundleni skłóceni pazerni skurwieni żebracy" Polska w jego poetyckiej wi­zji to osobny czwarty świat, zakłamany, upodlony, skundlo­ny. Jawi się jako szulernia, w której "czerwone się tarza na stopniach ołtarza, a czarne rwie się do steru". "Gramy, choć kiwa i karty są znaczone tu czarne wygrywa, czerwo­ne przegrywa a płaci - biało-czerwone". W tym strasznym kraju wszystko jest zafałszowane, absurdalne, idiotyczne, nonsen­sowne. "Jeśli Polska nie zginęła my ją dobijemy! Czego obca moc nie wzięła sami rozdrapiemy" Jeszcze Polska!... Ojcze Nasz!... Póki my żyjemy!...