Mozartowskie "Uprowadzenie z seraju", które w siedemdziesią­tych latach niezbyt długo utrzy­mało się na scenie warszawskie­go Teatru Wielkiego, powróciło ostatnio znowu do repertuaru tej placówki. Wystawiono je tym razem na małej scenie Teatru (w Sali im. Emila Młynarskiego), co wydaje się posunięciem ze wszech miar szczęśliwym. Urocza ta komedia muzyczna, mimo swej pozornej prostoty i żywości akcji, nie jest bynaj­mniej łatwa do zrealizowania na scenie ku pełnej satysfakcji od­biorców. W każdym razie piszą­cemu te słowa rzadko bardzo udawało się trafić na spektakl "Uprowadzenia", który można by określić jako całkowicie udany; nawet z oglądanego przed laty na Salzburskim Festiwalu przed­stawienia, firmowanego nazwis­kiem jednego z najznakomitszych reżyserów, uczciwie mówiąc, wiało nudą... Z tym większą satysfakcją, rzec muszę, oglądałem przedstawienie przygotowane obecnie przez Teatr Wielki. Znany już w Polsce z kilku dawniejszych pr