"Wielopole, Wielopole" jest spektaklem o nostalgii. O nostal­gii za tym, co oddala się i rozwie­wa bezpowrotnie a co wciąż jesz­cze obecne jest w naszej pamięci. Tyle, że jest to nostalgia demiur­ga. Twórcy zdolnego wyrazić ją nie porządkiem słów, ale materią teatru. Demiurgiem tym jest Ta­deusz {#os#5966}Kantor{/#}, w którego wyo­braźni, zmaterializowanej na scenie, odbywa się ta gra wspom­nień i symboli. Kontredans nie­obecnych i już zapomnianych. Umarli upominają się jednak o pamięć. A wraz, z nimi o pamięć upomina się - i pojawia przed nami - niegdysiejsza epoka. Z jej zaklęciami i codziennością. Z nadzieją i złudzeniami. Nadzieje te, przeżyte na głębokiej galicyj­skiej prowincji na przełomie wie­ku, stają się nieodmiennie my­ślą o Polsce. Stają się mitem i nadzieją Polski. Jakby nieusta­jącą wędrówką z Nią - a rów­nocześnie wędrówką za śmiercią - przenikającą Kantorowe uni-versum gorzką, starannie ukry­waną obs