Słodko-gorzka dojrzałość Raniewskiej z "Wiśniowego sadu" Antoniego Czechowa kontra drapieżny infantylizm Marianny, bohaterki "Leworęcznej kobiety" Petera Handkego. Dwa spektakle we wrocławskim Teatrze Polskim to najbardziej wnikliwe portrety kobiet po przejściach, jakie możemy oglądać na naszych scenach. Sztukę Czechowa od opowiadania au­striackiego pisarza Petera Handkego dzieli prawie 80 lat. Mimo to zarów­no "Wiśniowy sad" w reżyserii Pawła Miśkiewicza, jak i "Leworęczna kobieta" w adaptacji scenicznej i reżyserii debiutantki Moniki Pęcikiewicz (warto zapamiętać to nazwi­sko!) mają podobną emocjonalną siłę. Są osobistym, głęboko poruszającym wyzna­niem współczesnej kobiety. Mocno doświad­czonej przez życie, słabo-silnej, uciekającej przed siebie na oślep i powracającej do jało­wej codzienności. Motyw powrotu pełni klu­czową funkcję w obu spektaklach. Lubow Raniewska: doświadczenie i klęska To wielka, nagrodzona na wszystkich f