Publiczność wchodzi na wido­wnię. Na scenie, w głębi, pod nagą ścianą przycupnięte syl­wetki, ktoś gra na gitarze ostinatowy, prosty motyw. Stopniowo muzyka potężnieje, a sylwetek przybywa: wypełniają scenę. Początek - rapsodyczna recy­tacja określająca temat: Polska. I za chwilę Wróżka zwiastuje nadejście Konrada: jej emfaza nie jest funkcją parodii, ma brzmieć serio. Konrad wchodzi w środek stworzonego przez wy­konawców kręgu. Urywki właś­ciwej ekspozycji: słowa do tea­tralnych robotników i do reży­sera, aktorów Przybysz wypo­wiada wobec lej samej grupy postaci na scenie. Zerwana szmata odsłania wiszący cen­tralnie przedmiot: błyszczy od­bitym światłem teatralny gong. Na wyciągach zjeżdża z góry cały magazyn kostiumów. Począ­tek teatru w teatrze. Przedtem Konrad, na chwilę zostawiony sam, mówi fragment "Modlitwy". Teatr zaczyna się przekomarzaniem Muzy i Reży­sera, lecz od wejścia Muzy w ro­lę - od słów "Ktokolwiek ż